‘Meedoen geeft me rust’

‘Meedoen aan de onderzoeken geeft mij rust tijdens de zwangerschap. Mijn vertrouwen wordt groter, als ik weet dat mijn kindje waarschijnlijk geen ernstige afwijkingen heeft.’

‘Een kind met veel extra zorg is ons te zwaar’

‘Wij hebben besloten om de NIPT niet-invasieve prenatale test (niet-invasieve prenatale test ) en de echo's te doen, omdat we het te zwaar zouden vinden als ons kind veel extra zorg nodig zou hebben. Dit willen we niet voor onszelf en niet voor het kind. We hadden daarom van tevoren al afgesproken dat we niet met de zwangerschap door zouden gaan als de baby een zware afwijking zou hebben.’

‘Ik blijf twijfelen’

‘Ik twijfel echt of ik de NIPT wel wil. Ik heb het gevoel dat het goed gaat met mijn kind. Dus waarom zou ik me al dat gedoe op de hals halen? Ik wil zo weinig mogelijk stress tijdens mijn zwangerschap. Maar ja, als ik nee zeg heb ik daar later misschien spijt van. Ik had liever gehad dat deze test niet bestond, dan hoefde ik ook geen keuze te maken.’

'We hebben besloten niet te testen'

'Bij dit soort belangrijke vragen laten mijn man en ik ons altijd leiden door het geloof. Ons leven ligt in Gods hand. We hebben dus besloten om niet te testen. Mocht er iets aan de hand zijn met het kind dan vertrouwen we erop dat we dit samen aankunnen.’

‘Ik vond het wachten heel spannend’

‘De wachttijd na de NIPT voelde slopend. Gelukkig was de uitslag goed, maar we waren er meer dan een week toch continu mee bezig geweest.’

‘100% zekerheid heb je nooit’

‘Wij hebben bij ons eerste en tweede kind de NIPT laten doen. Er waren geen bijzonderheden, dus we dachten dat alles goed was. Toch bleek ons tweede kind na zijn geboorte niet helemaal gezond te zijn. Het is goed dat de NIPT er is, maar 100% zekerheid heb je nooit.’

‘Het bleef spannend’

‘Een week na de NIPT kregen we een telefoontje dat er afwijkingen waren gevonden. Die zouden heel ernstig kunnen zijn. Een vruchtwaterpunctie vonden we te spannend, maar we konden ook een uitgebreide echo laten doen. Die bleek gelukkig goed te zijn. Toch bleef het heel de zwangerschap spannend.’

‘We waren blij dat we het op tijd wisten’

‘Toen we te horen kregen dat ons kind het patausyndroom had, hebben we ervoor gekozen om de zwangerschap af te breken. Ons kind zou zwaar gehandicapt zijn, als het de zwangerschap en bevalling überhaupt zou overleven. Iedereen moet zelf bepalen wat hij of zij zelf kan dragen. Maar wij waren blij dat we het op tijd wisten, daardoor konden we er goed over nadenken en er met anderen over praten. Het was een heel zware beslissing maar het was voor ons het juiste om te doen.’

‘Dit zagen we niet aankomen’

‘Mijn partner en ik hebben heel bewust voor de NIPT gekozen, maar dat de uitslag niet goed zou zijn zagen we echt niet aankomen. We zijn allebei jong en gezond! Na extra onderzoek kregen we te horen dat onze lieve dochter het syndroom van down heeft. We waren verdrietig, boos, bang maar ook dankbaar, omdat we door de hele familie en onze vrienden meteen ontzettend zijn gesteund. Ook de gynaecoloog was er voor ons met al onze vragen. Op die manier was het voor ons makkelijker om te beslissen met de zwangerschap door te gaan.’

‘Veel stress, uiteindelijk voor niets’

‘Uit de 13 wekenecho bleek dat onze dochter misschien een afwijking zou hebben, maar uiteindelijk was er gelukkig niks aan de hand. We hadden veel stress: achteraf helemaal voor niets. Ik weet dan ook niet of ik het bij een volgende zwangerschap weer zou doen.’

‘Pas na de echo kon ik genieten van mijn zwangerschap’

‘Ik vond het spannend, de 13 wekenecho. Ik heb daarom lang getwijfeld of ik het wel moest doen. Maar ja, als ik het niet had gedaan was ik er óók de hele tijd mee bezig geweest. Mijn broer had namelijk een open rug. Het is misschien niet erfelijk, maar toch … Ik weet van dichtbij wat voor invloed dat op je leven kan hebben. Er bleek niets aan de hand met mijn kind. Toen kon ik pas genieten van mijn zwangerschap.’

‘In gedachten wás ik al vader’

‘Vooraf maakte ik me totaal geen zorgen over de controles bij de verloskundige. In gedachten wás ik al vader. Toen mijn vriendin belde dat de uitslag van de 20 wekenecho niet goed was, was die gedachte in één klap weg. Nu denk ik alleen nog: we moeten ons kind opgeven.’

‘Het bleek een gaatje in het hart te zijn’

‘Tijdens de 20 wekenecho waren de harttonen onregelmatig. We zijn verwezen naar de gynaecoloog. Na uitgebreid onderzoek bleek dat ons kind een gaatje in het hart had. Hij heeft zijn eerste operatie al met 6 maanden ondergaan. Dat was wel echt zwaar voor hem, en ook voor ons. Ondertussen heeft hij zich boven verwachting ontwikkeld, ik ben zo blij dat we dit op tijd wisten.’

‘Stel je voor dat we het niet geweten hadden?’

‘Mijn man en ik wilden allebei graag de 20 wekenecho laten doen. Gewoon om toch even te kijken of alles goed gaat. We schrokken erg toen de echoscopist zag dat ons zoontje een middenrifbreuk had. Dat hadden wij echt niet verwacht. Daarom ben ik in een ziekenhuis bevallen waar ze hem meteen na de geboorte konden opereren. Het is gelukkig allemaal goed gegaan. Ik denk nog wel eens: stel je voor dat we het niet geweten hadden?’